Luyksgestel 24-5
Net na elven reden we Emmeloord uit. Achter het stuur Lydia, Hatty at zijn boterhammen en voor ons stuurde Piebe. Samen met bijna 9800 duiven waren we onderweg naar Luyksgestel. De rit ging deze keer via Kampen, Arnhem en Eindhoven. Dit vanwege wegafsluitingen rondom Utrecht.
Onderweg, tijdens het laden, was het overal ‘ze moeten er vroeg uit, ja, gaan we proberen’. Aangekomen in Emmeloord voor het overladen, was er hulp van vier liefhebbers van Urker clubs en er was een fatsoenlijke laadsteiger. Mannen bedankt! Tijdens het overladen bleek dat er hier en daar loodjes waren vergeten en aan 1 mand zat zelfs geen touwtje! Daar ontsnapte dus bijna een duif, die dook uit die niet gebonden mand onder de wagen. Gelukkig waren we met veel mensen en konden hem omsingelen. Dus is deze duif uiteindelijk ook meegegaan. Mensen, dit is een wedstrijdsport: altijd touw en lood, ook na het aanvullen van restmanden. De betreffende clubs zijn geïnformeerd.
Om half twee waren we in Luyksgestel. Ook daar omleidingen. We reden verkeerd en kwamen in een woonwijk uit. Dus keren. Gelukkig waren er enkele kroeggangers (in Brabant, want daar brandt nog licht, Guus Meeuwis). Ze wezen ons de weg en na wat extra kilometers was er de losplaats. Auto’s in de berm, even waterpas in de lengte en duiven aan het water. Er was redelijk wat animo. Lydia was moe en ging slapen. Piebe en Hatty hebben er een paar gedopt en gingen om drie uur liggen. Tegen zessen belde Raymond. Ze moeten er vroeg uit, anders wordt het niets meer en zondag lijkt ook geen optie. Piebe geroepen en het weer bekeken. Het zag er niet echt goed uit. Twee lagen bewolking met zo hier en daar een stukje blauw. Wel goed zicht en wat wind. Wind is altijd goed! Gebeld met Raymond en de lijn onderweg naar huis was verder hetzelfde maar het moest snel of helemaal niet. Als ik er met mijn eigen duiven had gestaan, had ik het zeker gedurfd. Nu waren het beesten van een ander. Nog even overlegd en besloten los om zeven uur! Inmiddels was Lydia er ook en gezamenlijk hebben we de boel klaargemaakt. Zeven uur haalden we niet, enkele schuiven deden moeilijk. Moet je maar niet op de manden gaan staan. Klopt, had niet gemoeten. Is inmiddels opgelost, zie aan het begin van het verhaal. Om vijf over zeven gingen ze. Geen streep deze keer maar enigszins zigzaggend in een lange sliert naar het noorden. Snel de auto’s gecontroleerd en daar was wat. Bij enkele manden was het karton opgewaaid en daar zaten nog duiven achter. Jammer! Een tip: aan de loskant van de manden altijd de glad gesneden kant van het karton. Goed aansluiten en geen opstaande rand daar! Bovendien zorgt dan de richting van de golven ervoor dat het niet opwaait.
Inmiddels was Andre van de Wiel gearriveerd. Hij woont dichtbij en maakt filmpjes. Nu niet, want ik was vergeten hem te bellen. Goed, even gepraat en hij ging weer naar huis om op zijn duiven te wachten. Nu was het voor ons ook wachten, 2 + 9 = 11, rijtijdenbesluit. Als een stel bermtoeristen keken we over een aardappelveld. Die waren overigens vrij wat verder dan die bij ons. Toen was er koffie en er kwamen broodjes met gebakken eieren. We hadden de taken goed verdeeld, Lydia bakte de eieren en Piebe en ik aten ze op. Wat zouden ze vliegen, 100? Om negen uur maar eens gekeken, bijna 120 dus en de aankomsten volgden elkaar snel op. Een hele geruststelling voor ons!
Om elf uur mochten we weer en ging het richting huis. Om twaalf uur eens gekeken hoe het leek op Sourdun. Ook bijna 120 en ook daar veel meldingen in korte tijd. Onderweg gegeten bij wegrestaurant Mendel in Hoenderloo. Toen we wegreden, arriveerden daar net de collega’s van afdeling 10 vanuit Kerkrade. De hele weg naar het noorden was het geheel bewolkt en viel er zo nu en dan een spat regen. Bij Akkrum werd Hatty gelost, waar de taxi naar huis al op hem wachtte.
Achteraf gezien was het een goed besluit om te lossen. Was er risico? Zeker. Toen de duiven net weg waren op de losplaats, hebben we nog tegen elkaar gezegd: met de jongen hadden we het niet aangedurfd.
Hatty.
